Laat ik maar meteen terzake komen: deze plaat behoort tot het beste wat ik in de voorbije maanden te horen kreeg. Jimmy Pizzitola was me volkomen onbekend, tot (SWA) me deze cd bezorgde en ik moet zeggen…die kwam aan als een mokerslag. Jimmy Pizzitola is een singer songwriter uit Houston, Texas en hij houdt zich op in de kringen waar ook de hier erg geliefde Glenna Bell vertoeft. Hij groeide op met een muzikaal dieet dat voornamelijk bestond uit liedjes van Jim Croce, Neil Young, Gerry Rafferty, James Taylor, Waylon Jennings, Willie Nelson, Hank en Don Williams. Allemaal mensen die een song in elkaar kunnen draaien, dus.

Dat heeft blijkbaar zijn sporen nagelaten, want als er al één zaak is, die vanaf de eerste beluistering van deze debuutplaat duidelijk is, dan is het wel  dat Jimmy gevoel heeft voor melodie en dat hij in vier minuten een compleet verhaal kan vertellen. Het muzikale vehikel dat hij berijdt, heeft nogal wat raakvlakken met de countrymuziek en wat wij hier doorgaans folk noemen. Eigenlijk hetzelfde paardje waarop Townes doorgaans plaatsnam of dat de al even wijlen Blaze Foley brach waar hij moest zijn. Blaze, van wie hier trouwens op erg mooie wijze Cold Cold World gecoverd wordt. Jimmy Pizzitola is een man met een eigen smoel, die erin slaagt de voorbeelden die hem gekneed hebben, te verwerken in zijn eigen songs, zonder dat hij hen kopieert. Dit levert een indrukwekkend mooie plaat op, groots in al haar eenvoud: zelf ben ik allerminst een begenadigde gitarist, maar na nauwelijks vijf beluisteringen, kan ik de plaat van A tot Z meespelen.

Bewijst dat iets? Natuurlijk: het bewijst dat Jimmy geen moeilijkdoenerij nodig heeft om zijn ding kwijt e kunnen: de melodieën zijn zo organisch, dat je als luisteraar denkt dat je ze zelf had kunnen schrijven, als je een beetje talent had gehad. De teksten zijn dan weer een ander verhaal: de kunst van het schrappen wordt door Jimmy duidelijk erg goed beheerst. Ik moest bij herhaling denken aan de grote Shel Silverstein, die dat ook had: geen woord te weinig, maar evengoed –en vooral- geen woord teveel. Dat heeft Jimmy allemaal in zich. Het leven is fundamenteel onrechtvaardig: sommige mensen kunnen veel, andere veel minder. Gelukkig kan ik goed luisteren! Nu U nog…(Dani)